Cornelie Samsom over Leerling/Meester #9, Kunstpodium T, Tilburg
Ik ben
Karin van Pinxteren begeeft zich met haar werk op het snijvlak van intimiteit en isolement. Grafisch helder vormgegeven installaties vormen een vertaling, maar vooral ook podium voor de aarzelende pogingen tot menselijk contact. Van Pinxteren stript de rijke wereld van haar atelier tot een sobere ruimte waarin de bezoeker weet wat hem te doen staat – inhale with me – maar waarin hij ook verweesd naar zichzelf staat te kijken.
Van Pinxteren verwijst met haar werk naar werelden – relaties, symboliek – die binnen de kunstwereld nogal wat stereotype drek aan hun broek hebben gekregen. Zij onderzoekt menselijk contact op een zakelijke en tegelijkertijd symbolische manier, terwijl haar gevoelige ziel aanwezig blijft. Je moet maar durven in een tijd waarin ‘ik en de ander’ veelal allergische vorst oproept.
Op de academie zocht ik naar een vorm waarin ik verborgen relationele agressie kon uitdrukken. Ik probeerde het tegenovergestelde: tekeningen van schreeuwende hoofden. Toen ik ze ophing voor de beoordeling, dacht ik nog: net Freddy Mercury met weeën. De docente vatte het geheel diplomatiek samen: “het is niet helemaal mijn smaak.” Maar aan haar vermoeide gezicht zag ik, dat het bad was.
Het verbeelden van menselijke relaties is één van de grote uitdagingen binnen de beeldende kunst. Van Pinxteren slaagt erin de dynamiek tussen mensen verstild tot leven te wekken. Daarbij weet ze grote thema’s zodanig te hanteren dat het materiaal voortleeft in het hoofd van de toeschouwer, zonder dat het werk ter plekke onder haar eigen gewicht bezwijkt. Boks, Karin.
Karin van Pinxteren 