Al surfend op Marktplaats stuitte ik enkele jaren geleden op dit medaillon. Mijn oog trok een rechte lijn naar dit sieraad in de virtuele marktkraam. Het intrigeerde me. Ik maakte een schermafbeelding van het object en bewaarde de link. Een dag later wilde ik nog een keer kijken, het bleef in mijn hoofd rondspoken, maar de link bestond al niet meer. Verkocht. Op weg naar een nieuwe eigenaar.
Gelukkig had ik een afbeelding. Het blijft een mooi ding. Waarom? Omdat je wordt aangekeken denk ik, of kijkt ie nou net over je heen? Mond ietwat open. De kleuren: grijzen, turkoois, legergroen met twee helderblauwe ogen, niet in het midden maar toch in het centrum. En natuurlijk in mijn geval de omlijsting in een ovaal. Zoals het ooit begonnen was in mijn eigen werk, de ovaal als portretlijst.
Ik moest er iets mee en zoemde in op deze man. Wie? Daar zou ik nooit achter komen. Wat deed hij? Dat is duidelijk, anders was hij niet in deze hoedanigheid geschilderd. Zij droeg het medaillon als hij weg was. Ik zoek uit welk land hij zou kunnen komen, mijn intuïtie zegt Engeland en speur naar legeruniformen. Het is mogelijk. Het bruine leer op de pet en om de jas is zeker niet Duits, daar werd veel zwart glimmend leer gebruikt. Duitsers droegen ook geen snor, op een na. De Fransen gebruikten baretten en afgeleide hoofddeksels. De vorm van de klepjes op de jas? Nee, deze werd in verschillende landen zo toegepast, bijvoorbeeld ook in Polen. De rangenstrip? Daar weet ik echt niets van, te ingewikkeld. Verder inzoomen dan. De pet, ik zocht naar petten: army cap, military cap, Armee Kappe, casquette militaire… geen match. De legers hebben uitgebreide garderobes. Nog verder inzoomen: de badge. Honderden badges heb ik gezien op internet, een oneindig woud aan zilver- en koperkleurige voorstellingen. Ook hier geen match. De krans loopt rond, ik zie alleen lauwerkransen. Zo’n badge op een pet doet trouwens raar, het wordt onderdeel van het gezicht en zorgt ervoor dat de ogen nog meer in het midden van het gelaat staan. Dat moet tactiek zijn.
Als ik naar het medaillon kijk ligt hij op haar huid boven haar borsten en hoort hij zacht het kloppen van haar hart, een fijn plekje. Iedere vrouw draagt er haar Eregalerij.
Karin van Pinxteren, 9 augustus 2013
Karin van Pinxteren 