De genegenheid van seconden

Het oude Napels is een gesloten kist, er valt geen etalage te ontdekken in de aaneenschakeling van stegen vol zwijgende houten luiken. Maar het blinde nachtstelsel heeft een beeldend dagleven. Achter de luiken die door de ochtend worden geopend kijken winkeltjes je aan.

Ze huisvesten duidelijke beroepen op enkele vierkante meters zoals een drukker van visitekaartjes, een eigenaar van een kopieerapparaat die zich humorvol Il Copione noemt, een bedachtzame horlogemaker.

Het zijn huiskamers van de man, gestoffeerde karakters van verzamelen, stapelen, toevoegen, erachter schuiven en weghalen. Functionele groeimodellen met dat ene ding dat ergens staat, of hangt. Romantiek zit in het onderwerp, een man heeft geen vensterbank.

Exact voor de horlogemaker wacht ik in een rij voor Napels ondergronds. Ruimschoots op tijd om mijn ogen te laten dwalen blijven ze rusten op de Orologiaio. Ik beschouw zijn persoon en hang meteen in de focus van mannelijke verzonkenheid. Het is de aanstekelijke blik van analyse en op hand zijnde oplossing.

Ik kan niets zien maar kijk met hem mee naar een binnenwerk. Daar blinkt de draaiing van de aarde in aaneenschakeling van zilverkleurige wieltjes. De horlogemaker heeft zingeving gevonden in het repareren van tijd die voor hem geen geheimen meer kent. Hij vertraagt de versnellingen en versnelt de vertragingen zo dat het ene mechaniek weer aansluiting vindt.

Er doemt een beeld op van wijzers die simultaan draaien met andere wijzers. Dezelfde elegantie die bij kunstschaatsen te zien is als een paar feilloos dezelfde wending maakt en gelijktijdig landt. Synchrone bewegingen zijn zeldzaam.

Het bijhouden van tijd is een doel op zich, ook digitaal op een telefoon. Geluiden veranderen per uur en sommige uren hebben een ruimte. De zon gaat onder op je pols, in je tas, in je broek.

Het winkeltje is gevuld met een prettige dialoog. De horlogemaker weet van de cadans van uren en de genegenheid van seconden.

Ik verlaat de rij, betreed het zaakje en ga naast hem zitten. Hij zegt niets maar kijkt af en toe opzij tijdens het synchroniseren, tot mijn wijzers gelijk lopen.