.
1e Hostess-performance
Vertoningsruimte Argument, Tilburg
Juli 2000
project ZomerContacten
groepszomerproject, doorlopend in de maand Juli.
..
.
Integrale tekst uit mijn bijgehouden dagboek, hier en daar iets aangepast voor de leesbaarheid.
.
13-07-2000 – dag 1
Badge. Onwennig. Bloot. Twee mensen ‘Zo dat ziet er leuk uit’. Vooral koud. Jasje aangeschaft bij Vögele 50,00 gulden. Ben nu helemaal gastvrouw. ’s Avonds Hans nog gebeld ± 22.30 of de kleding niet te blauw wordt in de zwarte ruimte achter de fotolijst. Daar hoefde ik geen slapeloze nachten over te krijgen zei hij.
.
14-07-2000 – dag 2
Er zijn minder mensen geweest op de opening dan vorig jaar. Om 16.00 heeft Patrick Gruijtjes foto’s gemaakt voor in het Brabants Dagblad. Mensen kijken wel maar komen nog niet naar binnen. Wellicht werkt het hek als een te hoge drempel of zijn ze met iets anders bezig?
.
15-07-2000 – dag 3
Zéér nat. Te nat. Sandra maakt weer een foto. Om 16.00 is het redelijk droog. Mijn concept werkt nog niet zo goed als gedacht. De ‘lijst’ heb ik vandaag in het hek gezet, waarschijnlijk moet het ervoor (blijft mij stoel dan staan?). Mensen hebben één doel: of de stad in, of de stad uit. Ik moet de rustige passant zien te interesseren. Het plein is verrijkt met het werk van Silvia Kooman. Het is te koud vandaag (weinig geslapen).
.
16-07-2000 – dag 4
Minder koud oftewel warmer! Maar ik moet uitkijken niet verkouden te worden. Om 16.30 maakt Hans een foto van dag 4. Volgende week wordt het warmer, dan kan ik eindelijk gaan zitten. Twee bezoekers wijzen mij op het particuliere museum ‘Beelden aan Zee’. ‘Daar heb je echte gastvrouwen, door ballotage gekozen vrijwilligers, dames van stand’. Twee mensen spreken mij aan en komen binnen!
.
.
20-07-2000 – dag 5
14.00 Het kader, de lijst, staat nu buiten het hek. 14.30 Na koffie en thee gezet te hebben ga ik zitten. De mensen vallen van hun fiets! Moet ik ze nu aankijken of niet? Te brutaal of te ontvangend. Nu het kader zo buiten het hek staat voel ik een poortfunctie. Zittend in dienstkleding aan de poort van Argument. Wat denken de mensen die mij zo aankijken? Ik wil het ze vragen, ze zijn alleen zo snel weg. Ze vallen bijna van hun fiets. Een levend portret in functie! Het portret in dienstverband. Ik weet nog steeds niet of het project slaagt. Beeldtechnisch werkt het: een groot Argument-geel (RAL 1003) vlak, voor of bij de poort. Mijzelf in dienstkleding werkt ook. Eenmaal in de ruimte van Argument stellen mensen vragen. Hans zegt dat ze langer blijven. Ik merk dat als ik een vriendelijke lach geeft, dat de mensen verlegen worden. Ze hebben een doel, ze lopen af en aan. De stad in, de stad uit… de stad in, de stad uit… de stad in, de stad uit… in beide richtingen… een doel. Stoppen voor kunst blijkt moeilijk. Als ik vriendelijk lach, voel ik mij een verlokster. Raar gevoel, ik lach niet meer! (beetje) De wind waait hard door het gat. Kom, kom, ik voel mij de Sirene van de kunst. Als Sirene zou ik met mijn gezang mensen moeten lokken, helaas zing ik zo vals als een kraai. Eigenlijk is dit een te gekke stilteplek! De drukte en de snelheid van de stad raken haar niet. La Casa <> La Citta. Hoe klein is mijn bijdrage op deze plattegrond, slechts een streepje. ‘Kijk daar’, ‘ting-ting’ = fietsbel. 16.00 Loek Grootjans zie ik voor het eerst. Komt zijn werk doen, vraagt of ik wil participeren in zijn project HOTEL in Nijmegen. Komt er morgen op terug. Moet volgende week woensdag zijn plan presenteren. Lijkt me interessant, ben benieuwd. Ik moet nu extra alert zijn op mijn uiterlijk. Dat is erg vermoeiend. Make-up goed verzorgen, haren netjes, nagels lakken + schoon houden. Geen ladders in mijn panties. De wind waait hard door het kader. Jantine en Gerrit Lenselink vinden dat het pak mij goed staat. Tegen zessen hebben de mensen meer haast > honger? 18.15 Moet morgen in de zon gaan zitten, wat betekent: NAAR VOREN, IN HET HOL VAN DE LEEUW.
.
21-07-2000 – dag 6
16.00 Ik probeer het vijf minuten. Weer slecht weer. De wind waait koud door het gat. Erg bepalend voor het project. Sandra heeft weer een foto gemaakt voor het dagboek. Kunst blijkt toch wel vreemd. Zon = ontspannen mensen. ‘De zon schijnt: de weg tussen A en B mag langer duren’. Vandaag zijn de mensen sneller, ze kijken minder rond. Sommigen vallen toch nog van hun fiets. ‘Wat is dat voor een doos’ roept een kleine jongen (± 12 jaar), ziet mij en rijdt door. 16:15 Even tussendoor, een zeer kleurige vrouw lacht zeer vriendelijke tegen mij. Nog een vriendelijke lach. Zitten achter een kader is een zeer vreemde ervaring! Ineens ben je een ding. Ben weer wat opgeschoven vandaag, 5 meter. Ik lach graag, komt dat even goed uit. Een ouder echtpaar: ‘Kijk die juffrouw daar zitten’. ‘Waar?’ ‘Nou daar’. ‘Hé, die juffrouw zit daar gek’. ‘Wat doet die daar?’. ‘Weet ik niet’. ‘Hier exposeert Martijn toch ook?’, wordt er geroepen. Het is koud, ik doe mijn jasje toe. Probeer het nog een keer op dag 6. Smile, smile, smile, that’s the thing. 17.35 Probeer tot ± 18.00 te blijven zitten. Martijn adviseert om een borstrok te kopen, dat lijkt mij niet goed. Het past niet. Voel me toch soms een hoer. Moet de mensen inschatten, tegen wie je kunt lachen en tegen wie niet. Soms wekt het een verkeerde indruk. Jongeren reageren het meest absoluut. Vinden het raar, vreemd, stom. Giechelende meisjes en brommende jongens. De Auschwitz-man komt weer langs en groet mij. Een echtpaar ook. Het wordt echt te koud. Vanaf morgen begint de kermis. Eens kijken hoe dat afloopt. Ik kom tot de ontdekking dat ik dit erg leuk vind om te doen, the job suits me.
.
.
22-07-2000 – dag 7
Sta weer op dezelfde plek. Zeer druk op straat. Volgens Hans heeft dit met de kermis te maken. Er zijn gasten binnen, dus ga ik even kijken. Een persoon is Rikkert Segers. Twee anderen lopen binnnen waaronder Ton de Gauw. Er is een bange vogel die toch wilde komen kijken, die heb ik les gegeven. En een kunstenaar, Maarten Fleuren, die graag een rondleiding wilde. Kitling Jordens komt werk terugbrengen. 16.00 ‘Ge zit goed zo’, zegt een voorbijganger. Loek Grootjans is weer weg. Annemie is nog bezig. Beste Leo Delfgauw. Travestiet Wendy Simone is langsgeweest. Project Toos. Het is nu een uur later, gasten en gasten. Het vorige geschrevene slaat op een gesprek met een mijnheer die na vijf minuten kijken dichterbij kwam om het project te bewonderen. Hij vond het geweldig. Had meegedaan met het videoproject van Toos. Had boa + schoenen ingeleverd naar aanleiding van zijn travestie verleden (Had in Duitsland een act onder de naam Wendy Simone, dat waren zijn twee dochters). 21 Jaar getrouwd, nu tussen man en vrouw in. 5 Jaar geleden begonnen met transseksuele operatie. Komt volgende week terug. Suggereert nog om het kader twee meter naar voren te plaatsen in verband met doelmatigheid.
.
23-07-2000 – dag 8
13.55 Ik arriveer bij Argument, veel mensen voor de Tilburgse kermis. Ik huiver licht om te gaan zitten. Tegelijkertijd komen twee keurige dames het parkeerterrein op en vragen of hier de tentoonstelling is. Te vroeg! Ik moet het kader nog klaarzetten, mezelf omkleden en de deur is nog niet open. Ik vertel dat ze op het juiste adres zijn en dat de ruimte zo opengaat. Gelukkig komt Sandra één minuut later en opent de ruimte. Intussen zet ik mijn kader op en ga mijn snel verkleden. Mijn haar wil niet vandaag. Mocht hier een vervolg op komen dan schaf ik mijzelf een pruik aan. Huid & haar blijven een probleem. Bij vervolg de make-up laten doen? Of naar de kapper > dat kost veel geld. Of half lang? Of een knot? Een pruik is wel gemakkelijk. De twee dames zijn de kluts kwijt. Ik vertel dat ze in een proces terecht gekomen zijn. Een van de twee staat open voor wat ik vertel. De andere heeft er veel moeite mee. Ik vertel over de context die elke dag verandert; telkens als een kunstenaar komt werken verandert het. De ene dame wil het begrijpen, de andere dame niet en trekt een ontevreden gezicht. De ‘niet begrijpende dame’ heeft zelf ook les in schilderen gehad en schildert nog steeds maar snapt niet dat kunstenaars zomaar uit hun hoofd iets kunnen doen. Ja, ja, hoe leg ik zoiets nou uit! Tijdens het bezoek van de dames arriveert een echtpaar. Ook zij willen graag een rondleiding. Ze bedanken mij voor de uitleg. Vanaf 16.00 heb ik ± 20 minuten plaats genomen in mijn kader. Geen bezoekers, het is een zware taak de gehele tijd in je rol te zitten. Eigenlijk is het een volle werkdag. Of halve alleen moet ik nog twee uur reizen, de spullen moeten worden opgezet en afgebroken en ik moet mij omkleden. Toch kijken mensen wel om zich heen, een belangrijke conclusie…. Hoe zien mensen mij?
.
1. ze zien een vrouw achter een kader
2. associatie met publieke vrouw
3. maar dat beeld klopt niet
4. want ze is in ‘museum/ gastvrouwen kostuum’
5. ze lezen de tekst
6. wat is het dan?
7. de vraag blijft hangen
.
Even iets gegeten. Vanaf 17.00 weer plaatsgenomen in mijn kader. Het weer is prima, zeer goed zelfs. Lekker warm, nu kan ik mijn performance goed uitvoeren. Bijna alle voorbijgangers kijken…. en kijken…. en nog een keer. Sommigen stoppen even, lachen en gaan weer. Slechts een enkeling vraagt mij waarom ik daar zit. De mensen hebben veel tijd vandaag, hun tred is langzaam. Zij hebben ‘De Slenter’. Vier jongens zien mij toch als prostituee. ‘Een half uur is genoeg!’, ‘Hoe lang zullen we gaan’, ‘Wat zou ze vragen?’. ‘Een pratende paspop’ zegt een andere voorbijganger. Een jongen vraagt wat er te doen is en wil nog binnen gaan kijken. De andere jongen niet. Ze gaan weer.
.
.
27-07-2000 – dag 9
Vandaag vertoef ik mij in mijn nieuwe kleedruimte. Ontwerp & realisatie door Hans Stevens. Ben zeer vereerd en zie mijzelf nu in de belichaming van een rol. Ik ben ook even in mijn kader gaan zitten. Een bezoeker meegenomen en rondgeleid. De hemel barst open! Mijn stoel staat blank. Loek Grootjans bevestigt de mogelijkheid voor deelname aan het project HOTEL van het CBK Nijmegen. Hij benadert mij om gastvrouw worden in zijn Foundation installatie. Volgende week ga ik kijken.
.
28-07-2000 – dag 10
Vandaag leg ik mijn locaties vast middels fotografie. Mijn plaats, mijn kleedruimte en de tentoonstellingsruimte. Ik heb mijn kaptafel aangevuld met mijn gastvrouwenparfum. Accenti van Gucci, een chique luchtje. Zit buiten, er dreigt een wolkenbreuk maar het wordt toch mooi weer. Hans zit het project nu te filmen. Voorbijgangers worden gevolgd. Met camera lachen mensen meer dan zonder camera. Zonder camera zie je ze afvragen wat het is. De drempel om het te vragen is wellicht hoog. Hans filmt en wacht maar… ik moet niet teveel terugkijken. Vooral mannen lachen dan te lief terug. 17.30 Sandra maakt een foto. Hans was de batterij vergeten aan te zetten, ze zijn waarschijnlijk mislukt. Twee gasten komen speciaal op het krantenartikel af. Ik heb ze rondgeleid, was erg goed. Ik heb slaap.
.
29-07-2000 – dag 11
13.10 Autopech. Een van de ruitenwissers is vast gelopen. 13.20 ANWB gebeld. Proberen binnen een uur aanwezig te zijn. De spoel brandt door. 14.40 ANWB ruitenwisser teruggedraaid en het raam behandeld met antiregenspray. Ik kan weer rijden. Te laat! 15.00 Aankomst bij Argument. Even nog de stad in. Vandaag geen foto.
.
30-07-2000 – dag 12
De laatste dag. Ik ben een beetje nerveus. Ik verwacht namelijk best veel mensen. Het aantal bezoekers is altijd vrij geleidelijk gegaan. Ik weet niet wat ik met zoveel mensen aan moet! Wellicht maak ik me weer druk om niets. Een gastvrouw moet de gasten op hun gemak stellen. De boel goed regelen. Introduceren tot de tentoonstelling.
.
15.10:
Passanten: ‘Waar ben jij van?’
Karin: ‘Gastvrouw van een tentoonstelling’.
Passanten: ‘Tentoonstelling waarvan?’
Karin: ’Beeldende kunst’.
Passanten: ‘Kom we gaan’.
.
Veel mensen rondgeleid vandaag.
.
.
.
.
…
.
Karin van Pinxteren 