On the artworld stage it is important where you expose and who is your chaperon(e). Ones eyes are focused at each other. It’s a court dance.
In ‘The Court Dance’ 7 dark oilpaint ellipses carefully appear off a black surface through which creates narrow cracks making the white wall visible. The exhibitionspace becomes a part of the work, a breath behind the panels. It shows a minimal view inside, like a door is ajar, a visor that’s carefully opened. The visitor is looking at the work and vice versa. The superior oilpaint soaks itself loose from the inferior wallpaint, but they need each other for the mysterie of the work. De oilpaint panels cannot remove themselves more from the wall because it would uncover the secret off their mutual connection.
In opposit of The Court Dance finds itself the work ‘LOGO’. One of my pieces that I use as logo and that has postured itself perpendicular to The Court Dance. The visitor finds oneself in the space in a tensionfield of a new work that introduces itself to the visitor and an existing work that behaves itself as a trademark. Between and in opposite of the delicacy of a work that as yet exist for a short time and the strenght of the recurrence.
.
Court Dance
oil paint, wooden panels, wallpaint
443 x 228 x 4 cm
.
LOGO
wallpaint
65 x 42 cm
.
Structures
14-09 / 14-12-2008
Souterrain Amsterdam, Amsterdam
with: Thomas Bakker [NL], Philip Tonda Heide [NL/DK], Mark Vincent Houston [NL/USA]
.
.
.
The Court Dance & LOGO
Op het podium van de kunstwereld is het belangrijk waar je staat en wie bij je hoort. De ogen zijn gericht op elkaar. Het is een hofdans.
In het werk ‘The Court Dance’ doemen 7 donkere olieverf ellipsen voorzichtig op uit een zwart vlak waardoor smalle spleten ontstaan die de witte muur zichtbaar maken. De tentoonstellingsruimte wordt inhoudelijk onderdeel van het werk, een ademtocht achter de panelen door. Het werpt een minimaal zicht naar binnen gelijk een deur die op een kier staat, een vizier dat voorzichtig geopend wordt. De bezoeker kijkt naar het werk en omgekeerd. De manshoge middelste ellips is het meest dominant maar biedt geen doorgang tot het werk. De superieure olieverf weekt zich los van de inferieure latex, maar voor het mysterie van het werk hebben ze elkaar nodig. De olieverfpanelen kunnen zich niet verder van de muur verwijderen omdat dat het geheim prijs zou geven van hun onderlinge relatie.
Tegenover The Court Dance bevindt zich het werk ‘LOGO’. Een van mijn werken dat ik als logo gebruik en dat zich loodrecht op The Court Dance heeft gepositioneerd. De bezoeker bevindt zich in de ruimte in een spanningsveld van een nieuw werk dat zich aan de bezoeker voorstelt en een bestaand werk dat zich als merkteken gedraagt. Tussen en tegenover de teerheid van een werk dat vooralsnog even zal bestaan en de kracht van de herhaling.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Karin van Pinxteren 