poetic action at the opening of the exhibition IK WAS JE
PARK, Tilburg
May 20, 2017
‘IK WAS JE opende gisteren in PARK.
Karin van Pinxteren heette de bezoekers in de gang al welkom, geruststellend gekleed in mantelpak met bijpassende parelketting, dieprode nagels en het haar in een jaren ’60 knot. Zwijg- en behoedzaam stempelde ze op de rug van jouw uitgestoken hand VERBLIJF ME. Tekst en gebaar maakten, net als de werken binnen, een lichte spanning voelbaar tussen vertrouwen en verlangen.’
Chantal Breukers, May 21
At the opening on Saturday May 20 at 5 pm. Writer Kristien Hemmerechts (BE) and visual artist Karin van Pinxteren (NL) will supplement IK WAS JE in their own way.
Artists: Anton Cotteleer [B] , Harm Hajonides, Herman van Ingelgem [B], Jans Muskee.
Four artists, two from Belgium and two from the Netherlands, each question the privacy of our imagination in their own way; how we fool ourselves into feeling safe in our youth, in our dreams, our bodies, our homes, between our belongings and in our words. They show ‘constructions of security’. This gives us the psychological structures of Herman Van Ingelgem alongside the secret domesticity of Jans Muskee; Anton Cotteleer’s encapsulated corporality alongside the paper shelter and linguistic consolation of Harm Hajonides.
Guest curator Chantal Breukers.
VERBLIJF ME
is mijn reactie op de titel IK WAS JE
IK WAS JE, VERBLIJF ME
en op de werken van de exposanten, de samenvatting van de inhoud van de expositie; veilig wanen in het jong zijn, dromen, lichaam, huizen, spullen en woorden. Daar kwam deze tekst uit die zowel op het lichamelijke als het gebouwde is gestoeld dat de werken van de kunstenaars sterk in zich dragen.
Het is een tekst die eigenlijk niet kan. Verblijven en me horen niet samen, je blijft bij iemand of ergens of je verblijft bij iemand of ergens, je verblijft niet bij me, maar het is mooi en spannend, het is een stille schreeuw naar het verlangen: Verblijf me! Kies mij als verblijfplaats zodat ik het niet vergeet! Want IK WAS JE; het jong zijn, de droom, het lichaam, het huis, de spullen en de woorden.
Zoals de werken verlangens in zich dragen die onwerkelijk zijn maar er wél zijn als kunst, zo is de tekst ook een verlangen in zichzelf en is er als kunst.
De Hostess is een neutraal persoon, ze stempelt de tekst wel VERBLIJF ME maar de bezoeker draagt de tekst op zijn of haar hand en loopt de tentoonstelling in waarna de koppeling met de werken en de vier kunstenaars begint.
De neutrale hostess wordt niet gezien als ‘ME’ die wordt aangehaald – misschien heel even maar bij het weglopen verdwijnt deze protocollaire vrouw uit gedachten en wordt het een persoonlijk gegeven. ‘ME’ is een wisselwerking tussen de drager van de stempel, de titel en de kunst. Het is een poëtische tekst die wordt verschonken en meegenomen, die reikt tot ‘de beslotenheid van onze verbeelding’ door Chantal Breukers zo mooi omschreven.
Karin van Pinxteren 