Toespraak opening tentoonstelling Part of Someone’s Diorama
‘Het werk van Karin van Pinxteren is een prachtig voorbeeld van het menszijn vanuit de behoefte om af en toe dieper te graven en echt met elkaar in contact te komen. Het schreeuwt niet, het is bescheiden en tegelijkertijd is het ook ambitieus. Het is vooral ontroerend door zijn directheid, ontroerend doordat het gebruik maakt van de geschiedenis van de kunst. Zoals het “wit” wat in de geschiedenis van de kunst natuurlijk een buitengewoon moeilijk gegeven is, een bewijs van ongelofelijk veel, zoals het wit van Robert Ryman.
Het zijn die verfijning en die precisie die iets bijzonder maken zodat je het ook weet te herinneren, zelfs al heb je het op dat moment nog niet eens waargenomen. Dat vind ik zo kenmerkend voor het werk van Karin van Pinxteren die in staat is bijna futiele dingen te verheffen tot iets dat algemeen herkend kan worden, die eenvoudige conversatie weet te maken tot iets waarin mensen op de toppen van hun kunnen functioneren. Die licht en donker, dat zijn toch als het gaat om “het zijn” de uitersten, in haar werk bijeen weet te brengen en die ook nog eens een keer en passant de schilderkunst benadert door het hele begrip van het venster – het hier en het daar of het feitelijke daar en het denkbeeldige hier – in haar werk zo goed weer te geven, zoals Visitor 7 in de tentoonstelling, een merkwaardig schilderij dat gaat over niks en tegelijkertijd gaat over alles, een kenmerk van haar werk. Ze stelt haar werk steeds ter discussie op een heel interessante manier, het is iemand die voortdurend twijfelt waar vanuit grootse kennis ontstaat.’
Hendrik Driessen, Museum De Pont, 24 maart 2012
Introductie Hendrik Driessen publicatie Part of Someone’s Diorama
‘Hoe fascinerend toch is ons vermogen tot communiceren – over dat wat letterlijk broodnodig is maar bovenal over onszelf, over gevoelens en ideevorming. Al ben ik allereerst een man van het beeld, een wereld zonder het woord kan ik mij onmogelijk voorstellen. Onze waarneming wordt immers in hoge mate bepaald door het gegeven dat wij het geziene ook kunnen benoemen. Het werk van Karin van Pinxteren heeft alles met deze unieke menselijke vaardigheid van doen, maar waar je in de gesproken of geschreven taal een vraagteken plaatst komt zij met een visuele variant die eigenlijk geen vraag meer inhoudt maar een voorstel. Van Pinxteren maakt zichtbaar en voelbaar hoe wij met taal dichter bij elkaar kunnen komen of juist afstand scheppen, hoe wij het hier en nu kunnen beschrijven, of ons het geromantiseerde verleden dan wel de gedroomde toekomst voorstellen.
Zij doet dat met een beeldtaal die sober is, maar altijd een uitgesproken vorm heeft en een dynamiek die het zeer herkenbaar en eigen maakt. Soms ervaren we het fluisterstil als minimaal object, dan weer is het zo groot en aanwezig dat het de ruimte waarin het zich samen met ons bevindt lijkt te willen domineren. Overheersen doet het echter nooit, het werk blijft altijd uitnodigend. Niet in de laatste plaats omdat het woord, in de vorm van intrigerende titels, die wens tot contact steeds weer onderstreept.’
Museum De Pont, 24 maart 2012
Karin van Pinxteren 