Breda Park Valkenberg 24 augustus, 2004
Beste Aldo Rossi,
Een vuurtoren zonder ingang, als portier ben ik erdoor gegrepen. Ik behoor bij alle gebouwen, maar dit gebouw staat mij niet toe.
Ik loop tegen de klok in om de toren en draag het licht met me mee. Graag zou ik praten over je keuze om de entree weg te laten. Maar antwoorden worden alleen gegeven bij leven, na de dood is het speculeren.
Een vuurtoren behoort niet tot de stad, komt niet voort uit de stad. In mijn cyclische ronde tegen de tijd, probeer ik de vuurtoren te plaatsen. Het absolute van het heden maakt me soms moedeloos en met een aaneenschakeling van reconstructies leg ik verbanden en wil ik begrijpen wat ik zie. Een zout en helder ingredient vermengd door een zoete en troebele basis. Het verdraagt elkaar wel maar het emulgeert niet.
De schijnbaar vrolijk ogende buitenkant heeft een tegengestelde functie. Een vuurtoren zegt dat we voorzichtig moeten zijn, dat we vooral niet dichterbij moeten komen, dat we anders op de massa te pletter slaan. Wil je ons met de aanwezigheid van de vuurtoren behoeden voor de massa die de stad heet, zodat wij er niet in vastlopen en in de juiste koers blijven? Of heb je een gebouw willen maken dat vertelt over het leven, dat overdag flirt met zijn massa en na het vallen van de avond een monoloog in licht voert over de binnenkant, het innerlijk, over het vuur in het onderbewustzijn? Dan is het een strategische zet landinwaarts, een vreemde manoeuvre voor een architect.
Er is geen plot, onafgebroken wisselen dag en nacht elkaar af en keer op keer naderen wij de kust.
Dit gebouw heeft geen ogen nodig. Het wil blind zijn, niets zien van wat er omheen gebeurt en houdt een oneindige voordracht over de grens tussen dood en leven, massa en energie. Slechts zij die de geruisloze taal van de dag en nacht verstaan horen toe.
Het weglaten van de entree betekent het weglaten van de mens. Je hebt gezegd dat de entree de voorbode is van wat we te zien krijgen, maar we krijgen hier niets te zien. Is het een illusie? Ik behoor bij de entree, ben ik een illusie?
Karin van Pinxteren
Part of the performance ‘Aldo’s Commissionaire’ | 2hr walk counterclockwise on the lighthouse of Aldo Rossi in Breda The Netherlands on August 24, 2004 | 20:00 – 22:00 hr | ‘Kielhalen’ Stichting IDFX, Breda | text spoken in Italian | photo in the middle – Peter Roek
Karin van Pinxteren 