” Transmit and receive. Sometimes we pick up a signal that interests or moves us, a signal that resonates. That happens unexpectedly. Sometimes we long to become one with the other, or to point out something important to the other. To have the experience that this person is present at that precise moment and therefore exists. We long to discover and share but remain alone with our thoughts, never getting beyond touch, the other’s skin. Now and then we might venture a bit further by seeming to share a thought. In our minds, where it is dark, things don’t converge. Nor do they converge where time abandons us, through past or future, and puts us out of sync with the other. But we do try, we communicate, that’s where an abstract relationship begins.”
.
Intermenselijk contact en communicatie ook wel gedeelde realiteit genoemd zijn de spil en rode draad in mijn werk. Ik ben vooral geïnteresseerd in de grens van de persoonlijke pogingen die worden ondernomen om de ander te begrijpen en te willen voelen, een verlangen waar we onbewust naar streven. Mijn werk heeft de ambitie om de stem en de fysieke aanwezigheid zichtbaar te maken door onderzoek te doen en uiting te geven aan verbale en non-verbale communicatie en is filosofisch van aard.
Ruimte is van invloed op het werk als plaats van existentie. Architectuur is van invloed als lichaam van de plaats van existentie. Daarentegen is verbinding tussen tijd en ruimte niet aanwezig omdat onderzochte begrippen tot in essentie beeld worden. Aan de basis van de werken liggen de noties verbintenis, locatiegebondenheid en (zelf)reflectie.
‘Uitzenden en ontvangen. Soms vang je een signaal op dat je interesseert, dat je raakt, dat een trilling veroorzaakt. Dat gebeurt onverwacht. Soms willen we graag een worden met die ander of de ander op iets wijzen, iets belangrijks. Laten ervaren dat die persoon daar is op dat moment en dus bestaat. We willen graag ontdekken en delen maar zijn alleen met onze gedachten en komen niet verder bij een ander dan de huid door een aanraking, soms iets verder door een gedachte ogenschijnlijk te delen. Waar het donker is, in het hoofd, komt het niet samen. Ook niet daar waar de tijd ons in de steek laat door verleden of toekomst waardoor we niet synchroon lopen met die ander. Maar we proberen het wel, we communiceren, daar begint een abstracte relatie.’
.
*Statement Karin van Pinxteren*
Karin van Pinxteren 