Standing beneath an oak in the park is an old concrete bench. I let my gaze wander over to it and am surprised to find it fragile. Right in the hollowing of the bench, Solomon’s seal—a plant symbolic of discretion and wisdom—sprouts up in May. This site manifests a delicate image (oak, bench, plant) that transcends art. It’s so intriguing that nothing needs to be added to this and that, as an artist, I shouldn’t interfere with it. I move along and, at the next oak, I create a new situation.
Our world is constantly right in front of us; and while so close, our own backs remain foreign. But we do know those of others. We turn around and curiously look over our shoulders in the mirror. It’s always strange to see your own back. Is that me? It brings to mind a fragment of Sergei Devortsevoy’s Bread Day: a carriage with bread, a bare necessity, gets pushed to and from a Russian village by a number of older inhabitants. Life is tough there, and the clothing shows it. Through an extra layer of cloth, wrapped around the body as snugly as possible, the naked shape shows. There is no fashion; people invent no alternative versions of themselves. Just swaddling, survival. In a subsequent scene the bread seller and a customer rant at each other incessantly. There is no beauty in the encounter, no concern for each other; just raw transaction. It seems to be a world without mirrors. Perhaps you can only get to know yourself by looking in the mirror once in awhile, by having a conversation with yourself.
Here, in the reflective black ink of all writing, we look at the self from the third dimension, in a state of detachment. Speaking inaudibly to that image in the mirror, we have company and share the burden together. In the ink we seek existing words or invent new ones. We need the second dimension; that remnant of the cave still lingers in us.
translation: Beth O’Brien
Dyane Donk, Gerjanne van Zuilen, Karin van Pinxteren, Marijke van Zuilen, Paul Baartmans, Paul van Osch, Rob Sweere, Robert Jarvis, Sven Fritz.
______
______
29-04 Kurt
Voor het project ‘De Ontketening’ van IDFX over de allegorie van de Grot van Plato flink aan het nadenken en spitten. Via Plato een behoorlijke omweg en ik kom geheel onverwacht bij Tucholsky uit. Alweer kruist de man mijn pad. Zijn pad lag er eerder dus ik kruis het zijne. Ik weet niet of hij mee gaat doen maar het is behoorlijk curieus. De locatie dringt zich op. Wordt vervolgd….
Afbeelding: ‘Kurt’, print met nagellak, 20 x 25 cm, 2005. Pag 89 Kurt’s Zimmer Publikation. (Karin van Pinxteren, december 2007 zie Publications)
Thinking and digging for the project ‘The Unleashing’ of Foundation IDFX about the allegory of Plato’s cave. By Plato a detour and completely unexpected I end up by Tucholsky. Again the man crosses my path. This path was there before so I cross his. I don’t know if he will be in it but it is quite strange. The location imposes itself. To be continued….
Image: ‘Kurt’ print with nail polish, 20 x 25 cm, 2005. Page 89 Kurt’s Zimmer Publikation (Karin van Pinxteren, December 2007 see Publications)
.
30-04 Locatie bepaald Park Wolfslaar, foto 22 april| Location determined Park Wolfslaar, photo April 22
.
04-05 In gesprek met jezelf | In conversation with yourself
Door Heddy Honigmann zie ik fragmenten van Bread Day van Sergei Dvortsevoi. Het beeld van een broodwagon in de sneeuw geduwd door de bewoners heeft zich sinds ik het ooit heb gezien in mijn hoofd vastgezet, nu zag ik het terug. In de scene daarna zie je twee mensen bekvechten. Ze zien er niet modern uit, hebben zich omwikkeld met een warmte laag die precies de lichaamsvorm volgt, het naakte lichaam schijnt er doorheen, ze proberen geen andere vorm van zichzelf te maken. Er is geen aandacht voor elkaar, geen vorm van vriendelijke omgangsnorm zelfs. Het lijkt een wereld zonder spiegels. Misschien kun je jezelf alleen leren kennen als je af en toe in een spiegel kijkt: in gesprek met jezelf.
By Heddy Honigmann I do see fragments of Bread Day by Sergei Dvortsevoi. The image of the bread wagon in the snow pushed by the inhabitants has been in my mind for quite a time, now saw it back again. After this scene, you see two people arguing. They don’t look modern, they have wrapped themselves with a layer of warmth exactly following the form of the body shape, the naked body shines through, they don’t try to make another shape of themselves. There is no attention for each other, not even a little bit kindness. It seems a world without mirrors. Maybe one can only learn to know oneself if seen in a mirror now and then: in conversation with yourself.
.
06-05 Kaspar Hauser
Via wolfskinderen, kinderen die afgezonderd leven en vaak door dieren worden opgevoed, die niet kunnen praten en zich niet kunnen uitdrukken omdat ze zich niet hebben kunnen spiegelen aan mensen, kom ik Kaspar Hauser tegen. Een wolfskind uit het begin van de 19e eeuw, over wie veel geschreven is. Er is in het geheim zo’n vijftien jaar geleden DNA onderzocht maar er is nog steeds geen uitsluitsel over zijn herkomst. Kaspar Hauser is tevens een pseudoniem dat door Kurt Tucholsky werd gebruikt en onder dit pseudoniem schrijft hij in 1931 ‘Ein Schulaufzats von Kaspar Hauser’, een beschouwing over de mens.
Through feral children, children living remote and often raised by animals, whom cannot talk and express themselves because they never have had the opportunity to reflect themselves to human beings, I meet Kaspar Hauser. A feral child from the beginning of the 19th century, about whom much has been written. Secretly DNA has been studied about fifteen years ago, but still there is no answer about his origin. Kaspar Hauser is also a pseudonym used by Kurt Tucholsky and he writes under this pseudonym ‘Ein Schulaufsatz von Kaspar Hauser’ in 1931, a consideration of the human.
.
10-05 Die Weltbühne. Jahrgang 1931 Nummer 24, Seite 889-890
Ein Schulaufsatz von Kaspar Hauser
Der Mensch hat zwei Beine und zwei Überzeugungen: eine, wenns ihm gut geht, und eine, wenns ihm schlecht geht. Die letztere heißt Religion.
Der Mensch ist ein Wirbeltier und hat eine unsterbliche Seele, sowie auch ein Vaterland, damit er nicht zu übermütig wird.
Der Mensch wird auf natürlichem Wege hergestellt, doch empfindet er dies als unnatürlich und spricht nicht gern davon. Er wird gemacht, hingegen nicht gefragt, ob er auch gemacht werden wolle. Früchte im Mutterleib werden vom Staat geschützt, solange sie noch nicht draußen sind; wenn sie erst einmal draußen sind, erlischt dieses Interesse.
Der Mensch ist ein nützliches Lebewesen, weil er dazu dient, durch den Soldatentod Petroleumaktien in die Höhe zu treiben, durch den Bergmannstod den Profit der Grubenherren zu erhöhen, sowie auch Kultur, Kunst und Wissenschaft.
Der Mensch hat neben dem Trieb der Fortpflanzung und dem, zu essen und zu trinken, zwei Leidenschaften: Krach zu machen und nicht zuzuhören. Man könnte den Menschen geradezu als ein Wesen definieren, das nie zuhört. Wenn er weise ist, tut er damit recht: denn Gescheites bekommt er nur selten zu hören. Sehr gern hören Menschen: Versprechungen, Schmeicheleien, Anerkennungen und Komplimente. Bei Schmeicheleien empfiehlt es sich, immer drei Nummern gröber zu verfahren als man es grade noch für möglich hält.
Der Mensch gönnt seiner Gattung nichts, daher hat er die Gesetze erfunden. Darf er schon nicht, dann sollen die andern aber auch nicht.
Um sich auf einen Menschen zu verlassen, tut man gut, sich auf ihn zu setzen; man ist dann wenigstens für diese Zeit sicher, daß er einem nicht davonläuft. Manche verlassen sich auch auf den Charakter.
Der Mensch zerfällt in zwei Teile: in einen männlichen, der nicht denken will, und in einen weiblichen, der nicht denken kann. Beide haben sogenannte Gefühle: man ruft diese am besten dadurch hervor, daß man gewisse Nervenpunkte des Organismus funktionieren läßt. In diesen Fällen sondern manche Menschen Lyrik ab.
Der Mensch ist ein pflanzen- und fleischfressendes Wesen; auf Nordpolfahrten frißt er hier und da auch Exemplare seiner eignen Gattung, doch wird dies durch den Fascismus wieder ausgeglichen.
Der Mensch ist ein politisches Geschöpf, das am liebsten zu Klumpen geballt sein Leben verbringt. Jeder Klumpen haßt die andern Klumpen, weil sie die andern sind, und haßt die eignen, weil sie die eignen sind.
Jeder Mensch hat 1 Leber, 1 Milz, 1 Lunge und 1 Fahne; sämtliche vier Organe sind lebenswichtiger Natur. Es soll Menschen ohne Leber, ohne Milz und mit halber Lunge geben; Menschen ohne Fahne gibt es nicht.
Schwache Fortpflanzungstätigkeit facht der Mensch gern an und dazu hat er mancherlei Mittel: den Stierkampf, das Verbrechen, den Sport und die Gerichtspflege.
Menschen miteinander gibt es nicht. Es gibt nur Menschen, die herrschen, und solche, die beherrscht werden. Doch hat noch niemand sich selber beherrscht: weil der opponierende Sklave immer mächtiger ist als der regierungssüchtige Herr. Jeder Mensch ist sich selber unterlegen.
Wenn der Mensch fühlt, daß er nicht mehr hinten hoch kann, wird er fromm und weise; er verzichtet dann auf die sauern Trauben der Welt. Dieses nennt man innere Einkehr. Die verschiedenen Altersstufen des Menschen betrachten einander wie verschiedene Rassen; Alte haben gewöhnlich vergessen, daß sie jung gewesen sind, oder sie vergessen, daß sie alt sind, und Junge begreifen nie, daß sie alt werden können.
Der Mensch möchte nicht gern sterben, weil er nicht weiß, was dann kommt. Bildet er sich ein, es zu wissen, dann möchte er es auch nicht gern: weil er das Alte noch ein wenig mitmachen will. Ein wenig heißt hier: ewig.
Neben den Menschen gibt es noch Sachsen und Amerikaner, aber die haben wir noch nicht gehabt und bekommen Zoologie erst in der nächsten Klasse.
.
15-05 Dat stukje grot zit nog in ons | That piece of cave is still inside us
Is de wereld te bevatten wanneer je er een dimensie bij krijgt? We weten het niet, we bevinden ons in de derde dimensie, lopen er rond, maar misschien zijn wij weer de schaduw van de vierde dimensie. Onze wereld bevindt zich steeds recht voor ons, we kennen onze achterkant niet terwijl het zo dichtbij is, wel die van alle anderen. Het blijft vreemd om je achterkant te zien. Ben ik dat?
We hebben spiegels nodig om de wereld te begrijpen. Via de derde dimensie kijken we het ik aan in de tweede dimensie. We draaien ons om en kijken over onze schouder nieuwsgierig naar onze achterkant. Onhoorbaar voor anderen praten we tegen ons spiegelbeeld. We hebben de tweede dimensie nodig, dat stukje grot zit nog in ons.
Can one understand the world when a new dimension is added? We don’t know, we find ourselves in the third dimension, walk around there, but maybe we are from here the shadow of the fourth dimension. Our world does find itself constantly in front of our eyes, we are not acquainted with our back side while it is so close, but we do know those from all others. It remains strange to see one’s back side. Is it me?
We need mirrors to understand the world. Via the third dimension we look at the self in the second dimension. We turn around and look over our shoulder curiously to our back side. Inaudible to others we talk to our mirror image. We are in need of the second dimension, that piece of cave is still inside us.
.
18-05 Salomonszegel | Solomon’s Seal
Gisteren 17 mei nog een keer naar de locatie wezen kijken. Is het bankje zo gammel? Het park ziet er een maand later heel anders uit, betoverend. Er zijn geen zichtlijnen meer, louter spannende bosschages, veel bochten, intimiteit. Aangekomen bij het bankje wordt ik gegrepen door de nieuwe situatie. Precies daar, waar ik dacht te kunnen gaan zitten, mijn voeten neer te kunnen zetten, groeit een Salomonszegel, de plant van discretie en wijsheid. Het is duidelijk. Ik moet glimlachen, de natuur heeft beslist. De natuur staat hier boven de kunst, ik mag er niet aankomen. Meteen daarna moet ik denken aan ‘La Rosa y la sauce’ een Argentijns lied over de liefde en de dood van Carlos Guastavino, mooi gezongen door José Cura op zijn album Anhelo. Het is de setting die me eraan doet denken. Hier is sprake van een andere situatie, de Salomonszegel wordt niet geplukt, er is geen ijdelheid in het spel. Eik, bankjes, salomonszegel. Te mooi. Ik meet intussen de omvang van de eik ernaast, 122 cm.
Yesterday, May 17, I went to see the location again. Is the bench really that ramshackle? It’s one month later, the park looks very different, enchanting. There are no sightlines anymore, merely exciting groves, many curves, intimicy. Ones arrived at the bench I do get caught by the new situation. Exactly where I thought I could sit, put my feet, is growing a Solomon’s Seal, the plant of discretion and wisdom. It is clear. I do have to laugh, nature has decided. Nature stands above art here. I can not touch. Immediately I think of ‘La Rosa y la sauce’ (The Rose and the Willow) an Argentinian song about love and death by Carlos Guastavino, beautiful performed by José Cura on his album Anhelo. It’s the setting that makes me think about it. Here, there is a different situation, the Solomon’s Seal will not be picked, there is no vanity involved. Oak, Solomon’s Seal, bench. Too beautiful. Meanwhile, I measure the size of the adjacent Oak, 122 centimeter.
.
20-05 Alles begint en eindigt met geologie, wat ertussen ligt is een raadsel | Everything begins and ends with geology, what lies in between is a mystery
Youtube movie: O enigma de Kaspar Hauser:
A caravana parou.
Alguns acreditam que eles se perderam
Pois se depararam com as montanhas
Eles não conseguem seguir a bússola
Então o guia cego pega um punhado de areia
e a come, come se fosse uma comida.
‘Meus filhos…’ diz o cego…
‘vocês estão errados…
isto diante de nós não são montanhas…
São apenas sua imaginação.
Prosseguiremos para o norte.’
E então, sem discutirem, eles prosseguiram adiante…
e chegaram na cidade.
E lá a história continua.
Mas a história nesta cidade, eu não sei.
.
De karavaan is gestopt.
Sommigen geloven dat ze verkeerd zijn gegaan,
omdat ze bergen voor zich zien.
Zij slagen er niet in om het kompas te volgen.
Dan neemt de blinde gids een handvol zand,
en eet het, zoals men voedsel eet.
‘Mijn kinderen …’, zegt de blinde …
‘U bent verkeerd …
er zijn geen bergen voor ons …
het is alleen uw verbeelding.
Ga verder naar het noorden.’
Dan, zonder te bespreken, gingen zij vooruit …
en kwamen in de stad.
En daar gaat het verhaal verder.
Maar het echte verhaal in deze stad, dat ken ik niet.
.
23-05 Locatie bij de boom aan de rechterkant | Location at the tree on the right
.
12-06 Iets dwingends | something compelling
Er zit iets dwingends aan the Grot-theorie. Kettingen, sleuren, duwen, vasthouden. Het is geenszins een lichamelijk lieflijke bevrijding om het hogere te ontwaren.
There is something compelling at the Cave-theorie. Chains, drag, pushing, holding. It is by no means a sweet physical liberation to discern the higher.
Karin van Pinxteren 